Τσαντίρη Χριστίνα

Τόπος γέννησης: Αρμενιστής, Ικαρία

Χρόνος γέννησης: 1914

Στοιχεία καταγωγής:

Η Τσαντίρη Χριστίνα είναι ερασιτέχνης τραγουδίστρια. Ζει και δραστηριοποιείται επιχειρηματικά στον Αρμενιστή Ικαρίας. Για την καταγωγή της και τις εμπορικές δραστηριότητες της οικογένειας της, ανέφερε: «Απ’ τον Αρμενιστή [είμαστε]. Αλλά ήμασταν στον Άγιο Δημήτρη πριν. Οι γονείς μου, εκεί έχουμε σπίτι […], είχανε σπίτι και γεννηθήκαμε εκεί πέρα […]. Πριν, ξέρετε, πριν τον πόλεμο του 1940 και πριν απ’ το 1930, απ’ το 1925 άρχισαν κι ερχόνταν εδώ [Αρμενιστή] καράβια, βαπόρια […], και όλα φορτώνανε. Τα βαπόρια φορτώνανε […], καΐκια […], πριν κουβαλούσαν και κάρβουνα. Εδώ οι άνθρωποι έκαναν και κάρβουνα […], με καΐκια τα πηγαίνανε στην Σύρο που ήτανε τότε η μεγάλη πολιτεία της Ελλάδος […]. [Είχανε επίσης] καρύδια, μύγδαλα, σταφίδες […]. Σταφίδες, είχαμε βουνά σταφίδες. Κάτω […], τούτο το μαγαζίν εδώ, κάτω τις φτυαρίζανε με τα φτυάρια και τις βάζανε σε σακιά […], σταφίδα ναι. Και διάφορα, κι αμύγδαλα […], γενικόν εμπόριο είχαμε […]. [Τα προϊόντα πήγαιναν] στη Χίο, στη Σύρο, δε θυμάμαι […], στη Μύκονο, στον Πειραιά […]. Εμείς, εις το μαγαζί πριν με την μητέρα μου […], είχαμε βόμβες, κάτι βαρέλια, βόμπες, μεγάλα ξύλινα βαρέλια που μας κουβαλούσανε το κρασί με τα τουλούμια, και βάζαν το κρασί. Εμείς είχαμεν κάνουλα, εγώ σερβίριζα τους πελάτες, που οι πελάτες ήτανε ψαράδες, καπετάνιοι […]. Δεν είχεν τότε πολυτέλειες και τίποτε. Ήτανε σαρδέλες να τρώνε αλμυρές, και κάτι ψιλομαγειρεύματα αν έκανε η μητέρα μου».

Για τις οικονομικές-εργασιακές σχέσεις της οικογένειας της με την απέναντι Μικρασιατική ακτή στις αρχές του 20ου αιώνα, ανέφερε ότι: «[…] μα κι εγώ ήμουνα πρόσφυγας […]. Και ’μεις ήμασταν στην Ανατολή […]. Εμείς [η μητέρα μου και τα αδέρφια μου] είμαστε δω. Έφυγεν [μόνος του] ο πατέρας [μου] και πήγε στην Ανατολή με ανθρώπους -χωριάτες μάζεψε [ως εργάτες]- και πήγεν εκεί, νοίκιασεν, αγόρασε κιόλα μεγάλες εκτάσεις, που ’χαν μέσα αγρέλες, άγριες ελιές […]. Τις καθάριζαν λοιπόν, έκαναν κάρβουνα και τα κουβαλούσαν εδώ στα νησιά […]. Και μετά μας πήρεν και μας πήρανε, φύγανε με τη μητέρα, μας πήρε η μητέρα. Ήμουν εγώ 8 χρονών, 7 χρονώ […]. Και εκεί έκαμνεν εμπόριο η μητέρα […]».

Το 1922, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή επέστρεψαν στην Ικαρία: «Ε, βέβαια, εδώ ήταν το σπίτι μας. Ήρταμε με καΐκι και μας έβγαλεν δω η μητέρα».

Παντρεύτηκε τη δεκαετία του 1940: «Μετά το 1944 εγώ παντρεύτηκα και ζήσαμεν δω. Το παλιό μου σπίτι του πατέρα μου, ήταν αυτό εδώ, το απέναντι […]. Εμείς με τον άντρα μου έπειτα, είχαμε κάτω το μαγαζί Γενικόν Εμπόριο από τρόφιμα, υφάσματα […], μετά το 1940 που ήτανε γυμνός ο κόσμος εδώ. Μας τα πήραν όλα οι Ιταλογερμανοί. Και τα κατσίκια μας, και τις κότες […]. Μας έλεγαν, ε, δε χρειάζεστε παραπάνω από ένα».

Για τα πανηγύρια και το ρεπερτόριο τους, ανέφερε: «Ε, πάνω στις Ράχες στα χωριά […]. Δε θυμάμαι εδώ πανηγύρι ποτέ πριν […]. Είχαν τότε, ήταν ο Καριώτικος, ο Καλαματιανός, ο συρτός ο Χιώτικος που λέγανε, πως τον λέγανε; Το συρτό ήτανε κι έπειτα, και ο Καλαματιανός, κι ο Καριώτικος. Ήτανε και αυτοί οι ευρωπαϊκοί, ήταν η μπόσκα εδώ το λέγανε, που χόρευαν ζευγάρια».

Σήμερα, από την οικογένεια της ασχολείται με τη μουσική, ο γιος της Λεωνίδας Τσαντίρης [βιολί], ο οποίος ζει στην Αμερική, αλλά επισκέπτεται τακτικά την Ικαρία και συμμετέχει ενεργά στα μουσικά δρώμενα.