Μανωλιός Ανακρέων

Τόπος γέννησης: Άνω Βαθύ, Σάμος. Από το 1978 μένει με τη σύζυγό του στη Δράμα.΄

Χρόνος γέννησης: 1923

Ιδιότητα:

Με την μουσική ασχολείται ερασιτεχνικά και παίζει σαντούρι.

Γονείς:
Ο Ανακρέων Μανωλιός κατάγεται από μουσική οικογένεια του νησιού. Ο πατέρας του, Αριστοτέλης Μανωλιός, έπαιζε επαγγελματικά σαντούρι, με το οποίο και βιοποριζότανε τα διαστήματα που δεν είχε παράλληλη απασχόληση:

… ο παππούς μου έπαιζε μπασαβιόλα, ο θείος μου ο Γιώργος ο Μανωλιός έπαιζε κορνέτα, ο θείος μου ο Χρήστος έπαιζε βιολί […] Εγώ θα ήμουνα πέντε ετών … Ο πατέρας μου έπαιζε σαντούρι. Ήταν λιγάκι μικρότερο από αυτά τα σαντούρια … Δεν έχει σημασία. Έπαιζε σαντούρι, το είχε αγοράσει. Αν έπαιζε καλά δεν θέλω να σας πω, γιατί αφού το παίρνανε και πηγαίνανε και παίζανε… [Πεδίο δράσης του πατέρα του ήταν] …σήμερα θα πήγαινε στο Πυθαγόρειο. Αύριο θα πήγαινε στη Χώρα … στους Μυτιληνιούς … σε όλη τη Σάμο […] Ο πατέρας μου έπαιζε απόψε με τον Γιώργο και με τον Νίκο. Την άλλη βραδιά έπαιζε με τον Κλεάνθη και με τον Δημοσθένη. […] Τα περισσότερα λεφτά ξέρεις πότε τα μαζεύανε; Όταν ’ρίχναν το σταυρό στη θάλασσα και όποιος τον έπιανε το βράδυ πέρναν τα όργανα και διασκεδάζανε και ρίχνανε τι χρήματα …

Διαδρομές στο χώρο και στο χρόνο:
Ο Μανωλιός Ανακρέων σε νεαρή ακόμα ηλικία απασχολούνταν σε επιχειρηματικές δραστηριότητες του θείου του στο νησί. Για τη συνεισφορά του στις εργασίες αναφέρει χαρακτηριστικά:

Η δουλειά η δική μου ήτανε … α … είχα έναν θείο στον οποίο ήμουνα παραγιός. Υπάλληλος να το πάρουμε έτσι. Και έμαθα και έψηνα τους καφέδες … Δεν ήταν μόνο οι καφέδες. Ουζάκια και οτιδήποτε άλλο. Και κοιμόμουνα τα βράδια στις καρέκλες για να προλάβω τους χασάπηδες του Άνω Βαθέως … να προλάβω εγώ να πουλήσω τους καφέδες. Και είχαν παλαβώσει … αφού βλέπανε το μαγαζί που έκλεινε (αλλά δεν βλέπανε εμένα γιατί…) εγώ ήμουνα μέσα. Θα μου πεις δεν φοβόμουνα; Ε όχι, άμα είσαι παιδί και νέος δεν φοβάσαι τόσο […]
[…] Έπαιρνα 250 δρχ το μήνα. Και επειδή ήμουνα έξυπνος έπαιρνα και 20λεπτα μπουρμπουάρ. Με τρόπο. Έλεγα και ‘Σας ευχαριστώ πολύ’ […]
[…] [Το καφενείο ήταν …] στο Άνω Βαθύ. Μετά έφερε και έκανε και εργοστάσιο για λεμονάδες -με μπίλια το μπουκάλι, γκαζόζα. Και τα έβγαζα εγώ μόνος μου. Δηλαδή, έβαζα στο μηχάνημα τις μπίλιες και έβγαζα για να προλάβω, γιατί ο θείος μου θα πήγαινε με το γαϊδουράκι και στο Παλιόκαστρο για να πουλήσεις στο … καφενείο.

Το 1937 ο Ανακρέων Μανωλιός πήγε στη Σαλαμίνα έπειτα από προτροπές του πατέρας του, που βρίσκονταν ήδη εκεί από το 1936. Εργάσθηκε στο Πολεμικό Ναυτικό, από το οποίο και συνταξιοδοτήθηκε:

Ο πατέρας μου είχε έναν καλά-αδερφο και του έστειλε ένα γράμμα. Ήταν αξιωματικός της αεροπορίας. Έλαβε ένα γράμμα (ο πατέρας μου) και του έλεγε: ‘Έλα στη Σαλαμίνα για να σε βάλουμε να δουλέψεις μέσα στο Πολεμικό μας Ναυτικό’. Έφυγε το 1936 ο πατέρας μου. Δεν είχε πιάσει δουλειά ο πατέρας μου και πήγαινε με ένανε … δεν το θυμάμαι πως το λένε … με βιολί και παίζανε. Αλλά δεν είχε φαί για να μας στείλει […]. Και το 1937 με ειδοποιεί ο πατέρας μου να πάω στη Σαλαμίνα […]
Το 1937 έφυγα και πήγα στη Σαλαμίνα και δούλεψα στο Πολεμικό μας Ναυτικό. Και από εκεί βγήκα στη σύνταξη.