Καραγιαννάκης Νίκος

Τόπος γέννησης: Ράχες, Ικαρίας

 Στοιχεία καταγωγής:

Ο Νίκος Καραγιαννάκης (με το προσωνύμιο «Μικές») είναι επαγγελματίας μουσικός, παίζει βιολί και κατασκευάζει για δική του χρήση μουσικά όργανα: «Παίζω βιολί […]. Καραγιαννάκης Νικόλαος λέ[γ]ομαι, γράφομαι, αλλά το καλλιτεχνικό [όνομα], το ’χω αλλάξει εγώ, ο «Μικές» […]. Γεννήθηκα εδώ, δεν ήταν οι γονείς μου από ’δω [ήταν] από Μικρά Ασία, από Τουρκία και Χίο […]. Εγώ μένω δω, από […], γεννήθηκα […] εδώ, όχι εδώ, στις Ράχες είμαι γαμπρός, στα Μαντριά [Μανδριά] γεννήθηκα, εδώ πέρα κάτω σ’ ένα χωριουδάκι».

Παράλληλα με τη μουσική, εργαζόταν και ως: «Εργάτης, αγρότης […]. Μαραγκός, ήταν ο πατέρας μου, μαραγκός. [Έφτιαχνε] ε, διάφορα, έπιπλα, κουφώματα, σκέπες, σπίτια». Ο πατέρας του: «[…] ήπαιζε ο πατέρας μου βιολί τότες. Και με ξεκίνησε, όχι ο πατέρας μου, η μουσική που έκανε. Ε, ύστερα τα χρησιμοποίησα και ’γω. Και βιολί κι απ’ όλα». Για τα αδέρφια του ανέφερε: «Έχω [αδέρφια], πήγαν Αμερική, πήγανε Αθήνα […], εργάτες ήταν αυτοί, εργάτες. Και στην Αθήνα και στην Αμερική».

Άρχισε να ασχολείται επαγγελματικά με τη μουσική, από τη στιγμή που παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στο χωριό της συζύγου του, στις Ράχες «Εγώ ασχολήθηκα από […], παντρεύτηκα δω. Κι ήρθα σ’ αυτό το χωριό κι ’πρεπε να κάνω διπλό μεροκάματο, κατάλαβες; Κι γι’ αυτό είχα μάθει βιολιά […], ’γω τα ’χω φτιάξει [κατασκευάσει τα βιολιά], για πάρτι μου, για τη δουλειά μου, δεν πουλούσα τίποτα, τα ’κανα για μένα».

Εμπλούτιζε το ρεπερτόριο του και μάθαινε καινούργια τραγούδια: «Όχι, ακουστικά ότι επαίρ[ν]α. Ακουστικά ότι παίρ[ν]α. Όχι τα πανηγύρια […], τα πανηγύρια τα ’φτιαχνα ύστερα ’γω και κάποιος ‘δω παρά κάτω […]. Ε, τα γραμμόφωνα που παίρ[ν]αν τότες, που είχαν αυτά με τη φωνή, είχα [τέτοιο γραμμόφωνο]. Ύστερα αλλάξαμε θέμα και ’μεις, ύστερα πήραμε ενισχυτές και μεγενθύναμε τις φωνές του παιξίματος, και μαγνητόφωνο […]. Ύστερα, πήρα εγώ πολλά εργαλεία […]. Επήρα […], μαγνητοφωνάκια. Τα μαγνητοφώνιζα ο ίδιος».

Οι περιστάσεις κατά τις οποίες συνήθιζε να παίζει ήταν: «Αμέ, πάντα. Παντού, και [σε] βαφτίσια και [σε] γάμους […]. Και γάμους κάναν πολλούς, γάμους ούτε θυμούμαι πόσους έχω περάσει, ούτε θυμούμαι […]. Όλες τις γιορτές, δηλαδή όχι μόνο δω, και σ’ άλλα χωριά […]. Όπου υπήρχε [μέσα] [σ]το χρόνο [η περίσταση για παίξιμο] γύρναγα, από εδώ μέχρι τον Άγιο Κήρυκο επήγαινα. Μαγγανίτη, Μαντριά [Μανδριά], Καρκινάγρι, Λαγκάδα, Αμάλου επί το πλείστο. Κρατούσε η μάνα μου από κει, είχαμε συγγενείς, και εδώ στα γύρω χωριά».

Για την μουσική της Ικαρίας ανέφερε ότι: «Τα ντόπια ήταν μεγάλη δουλειά, τα ντόπια. Εδώ η ντόπια μουσική επιδρούσε». Ο Ικαριώτικος: «Ήτανε ο χορός αυτός ο λεβέντικος της Ικαρίας, ήπρεπε να το χειρίζεσαι καλά. Είχε και σιγανούς, είχε [και] κουνιστούς. Μου γυρεύγανε μένανε στα πανηγύρια το σιγανό Καριώτικο, ‘Γεροντίστικο’ τον λέγανε. Τον κουνιστό, που κουνιόνταν […], τα ’χα μάθει όλα, τα ’χα μάθει».

Για την οργάνωση των πανηγυριών κατά το παρελθόν ανέφερε: «Οργάνωνε το χωριό, ο σύλλογος, ο παπάς τότες […]. Ε, γιορτές, κάθε γιορτή που γίνετον φτιάχναν πανηγύρια, αλλά είχ’ επιτροπή, η ντόπια επιτροπή […]. Ε, για την παραγγελία [του τραγουδιού] πληρώναν κάθε παρέα […].Οικογένειες ναι, βέβαια οικογένειες, τότες οικογένειες χορεύαν».