Η κοινωνική και οικονομική υποδομή της Λήμνου από το 19ο μέχρι τα μέσα του 20ου αι., εστιάστηκε στην αυτόνομη οικιακή αγροτική παραγωγή κάθε «νοικοκυριού»: οι κύριοι εκφραστές αυτού του παραγωγικού ιστού στο κοινωνικό και πολιτισμικό πεδίο, ήταν οι «κεχαγιάδες», δηλαδή οι γεωργοκτηνοτρόφοι που κατείχαν ή (συνήθως) υπενοικίαζαν εκτάσεις για τη βοσκή των ζώων και τη σπορά των απαραίτητων δημητριακών και οσπρίων που εξασφάλιζαν την τροφή τους και τη διατροφή της οικογένειάς τους, από μεγαλοϊδιοκτήτες γης. Μέχρι τις αρχές του 20ου αι. οι τελευταίοι ήταν κυρίως μουσουλμάνοι γαιοκτήμονες ή χριστιανοί διαχειριστές των μοναστηριακών «βακουφιών», δηλαδή των κτημάτων που αποτελούσαν ιδιοκτησία των (Αθωνικών κυρίως) μονών. Μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών (1922) και την αναδιανομή της καλλιεργήσιμης γης επί Παπαναστασίου (1924), δημιουργήθηκαν πολλές ανεξάρτητες μικρές ιδιοκτησίες που πέρασαν στην κατοχή αντίστοιχων γεωργοκτηνοτρόφων, αρκετοί από τους οποίους τις διατηρούν μέχρι σήμερα (2007). Παρ’ όλα αυτά, από τα τέλη του 19ου αι., σημαντικές εκτάσεις γης αγόρασαν σταδιακά οι Λημνιοί μετανάστες του εξωτερικού, ιδίως οι Λημνιοί της Αιγύπτου, οπότε το καθεστώς υπενοικίασης συνεχίζεται εν μέρει μέχρι σήμερα.